دوستى، رفاقت و برادرى را مى توان یكى از شاخ و برگ هاى
درخت اجتماع و از جمله نعمت هاى بزرگ الهى به حساب آورد
كه خداوند نیز به آن عنایت خاصى دارد،
تا آنجا كه مى‌فرماید:
«... وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً
فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَاناً ...»
(آل عمران / 103)؛
به یاد آرید نعمت هاى خداوند را كه دشمن یكدیگر بودید
و او میان دل هاى شما الفت ایجاد كرد
و به بركت نعمت او برادر شدید.
