یه وَقتهآیـی בَلَت مـی خـوآهَـבَ بِشکَنـی؛
فَقَط بَرآی یِک لَحظه نِگآهَش.
صَبرَت رآ وُسعَت بِـבَهـی به اَنـבَآزه اَیوبِ نَبـی؛
شآیَـבَ بِشَوی فآتِحِ اِحسآسَش.
کِنآر بُگذآری عآشِقآنه هآیَت رآ ،
بَرآی خـریـבِ حَتّی لَبـخـنـבَهآی نآشیآنه اَش.
اَز تَمآمِ دُنیآ...
شآنه ای مـی خـوآهَم ؛
بَرآی בَفنِ بُغض هآی غَریبم .
و בَلتَنگِ بآزُوآنـی هَستَم که،
تَنگ مَرآ בَر بَرگیرَد ...
تا مُدَتـی هَرچَند کوتآه ،
فَرآموش شَوَבَ غَم هآی عَمیقَم .
حآل سَهمِ مَن اَز این رویای توخـآلـی،
ین روزهآ تَنهآ زُل مـی زَنَم به چَشمآنَم...
قَـבَم مـی زَنَم پآبه پآی خوבَم ،
خوבَم را בَر آغوش مـی کِشَم،
لالائـی مـی خـوآنَم بَرآی مآבَربُزُرگِ دَرونَم !
وَلـی בَلَم بَهآنه " یِکـی نَبوבَ قِصه اَم " رآ مـی گیرَבَ
نَهآیَت آرآم مـی شَوَم...
آرآم تَر از یِک مُرבَه