از فرمان حقوق بشر كورش يا استوانه كوروش، به عنوان كهن ترين سند كتبي از دادگستري و مراعات حقوق بشر در تاريخ و مايه مباهات و سرافرازي ايرانيان ياد ميشود. كورش پس از تسخير بابل اعلام عفو عمومي داد و اديان بومي را آزاد اعلام كرد.
ايرانيان كورش را پدر و يونانيان، كه وي ممالك ايشان را تسخير كردهبود، او را سرور و قانونگذار ميناميدند. يهوديان اين پادشاه را به منزله "ممسوح پروردگار" محسوب ميداشتند، ضمن آنكه بابليان او را مورد تأييد مردوك ميدانستند. درباره شخصيت ذوالقرنين كه در كتابهاي آسماني يهوديان، مسيحيان و مسلمانان از آن سخن به ميان آمده، بسياري از بزرگان جهان ذوالقرنين قرآن فرزند نيكسرشت خداوند را كوروش هخامنشي ميدانند. بد نیست در پایان مورخینی که از کورش با نام سرور و دادگر یاد میکنند هم نامی ببریم؛گزنفون و کتزیاس یونانی از مورخینی بودند که از کورش با صفات یاد شده نام بردند.
در برخي از منابع تاريخي آمده است كه كورش س از فتح بابل صلح را هدف اصلي سلطنت خود و عنصر اساسي تعادل اجتماعي ميشمارد: «من صلح و آسايش را براي تمام انسانها تضمين كردم.»