[h=2][/h]
قصرهای باستانی شیشه رنگی داشتند، راهبان عاشق شیشه رنگی بودند و حتی طراحان دکور امروزی، مسحور و شیفته شکوه این نوع شیشه ها هستند.
برترین ها: قصرهای باستانی شیشه رنگی داشتند، راهبان عاشق شیشه رنگی بودند و حتی طراحان دکور امروزی، مسحور و شیفته شکوه این نوع شیشه ها هستند.
شیشه رنگی چیزی بیشتر از عنصر دکوراسیون است. شیشه رنگی می تواند بیانگر یک داستان باشد، یا منظره زشتی را پنهان کند، یا نور لازم را وارد فضا کند و حتی نور شدید را بلوکه کند. نیت و هدف از کاربرد آن هرچه باشد، از گذشته تا به امروز به سبک های مختلفی الهام بخشیده است.
شیشه کاری در پنجره ها در قرن اول توسط رومی ها خلق شد. شیشه را با تکنیک دمیدن به شکل دیسک قالب ریزی می کردند و سپس این دیسک ها را به اشکال مختلف درمی آوردند. در حدود قرن ششم، هنرمندان کشف کردند که اگر تراشه های آهن را با پودر شیشه به صورت خمیری دربیاورند، تصاویری با خمیر روی شیشه نقاشی کنند و سپس در دمایی نزدیک به نقطه ذوب آن، شیشه را حرارت دهند، تصاویر روی شیشه دائمی می شوند و از بین نمی روند.
این شیشه های تزئینی بیشتر برای تزئین ویلاها و قصرهای رومی های ثروتمند بکار می رفت. تا قبل از سال 313 بعد از میلاد مسیحی ها اجازه نداشتند بطور عمومی پرستش کنند تا اینکه کلیساهای بیزانسی ساخته شدند و شیشه رنگی تبدیل به فرمی هنری شد که دیگر فقط مخصوص ثروتمندان نبود. این گنبد شیشه ای نمونه ای باشکوه از آنچه یک هنرمند واقعی می تواند خلق کند است.
شیشه رنگی رومانسک در قرن نهم با افزایش ساخت و ساز کلیساها بیشتر تولید شد و تا قرن دوازدهم توسعه آن ادامه داشت. این نوع شیشه ها که بیشتر طرح های خطی و هنر انتزاعی بیزانسی داشتند، بیشتر در پنجره ها کوچک و برای راه دادن نور بیشتر به فضای داخل استفاده می شدند. طرح های این شیشه ها بیشتر شامل تصاویر افراد در گروهی از شکل های لوزی یا الماسی شکل بود. در قرن دوازدهم شیشه رنگی ها در پنجره های روایی هم استفاده شدند، یعنی یک سری پنجره رنگی که داستانی تعریف می کنند.
هنرمندان شیشه رنگی از تکنیک مینای سیمی و موزائیکی هم ایده گرفتند. آنها از سرب به عنوان قاب شیشه استفاده می کردند و تکه های بزرگی از شیشه رنگی را در این قاب قرار می دادند. اگر شما هم پنجره ای دارید که نمی خواهید چیزی از پشت آن مشخص باشد، این تکنیک را بکار ببرید. هم حریم تان رعایت می شود و هم نور به داخل راه می یابد و هم زیبایی مکان حفظ می شود.
شیشه رنگی در قرن سیزدهم با افزایش محبوبیت کلیساهای گوتیک شکوفا شد. پنجره های عظیم برای طرح های پیچیده تر مناسب بودند. رنگ های آبی و قرمز رنگ های اصلی انتخابی بودند و پس زمینه تیره بود. هرچه حاشیه ها رسمی تر و پر جزئیات تر می شد، داستان ها پیچیده تر می شدند.
تکنیکی به نام شیشه درخشان در این دوره متداول شد. برای آنکه شیشه مات نشود، لعاب کارها لایه نازکی از شیشه داغ با رنگی تیره به لایه کلفتی از شیشه شفاف داغ جوش می دادند. شیشه رنگی این خانه قرن نوزدهمی سبک ملکه آن، بسیار زیباست.
شیشه رنگی قرن چهاردهمی در پنجره های بعضی از کلیساهای جامع اروپایی با طرح گریزای (Grisaille) کار می شد. پنجره های گریزای قاب های تک رنگی از شیشه کمرنگ هستند که طرح قهوه ای یا مشکی دارند. سبک آنها اغلب تقلیدی از مجسمه است و رنگ های متضاد را به رخ می کشاند.
طرح های گریزای زمانی محبوب شدند که بزرگان کلیسا متوجه شدند راهبان از شیشه رنگی های پر جزئیات و پر داستان کلیساهای گوتیک، حواسشان پرت می شود و نمی توانند وظایفشان را انجام دهند. پنجره های نیزه ای با طرح های هندسی هم گزینه دیگری بودند. این سقف زیبا نور زیادی وارد خانه می کند و فضا را دلباز تر می کند.
شیشه رنگی رنسانس موجب ظهور ایده ها و تکنیکی های جدید زیادی شد. فرانسوی ها رنگ های نقره ای، طلایی، قهوه ای و زیتونی استفاده کردند. در این عصر شیشه سفید بیشتر استفاده شد.
هنرمندانی که برای ثروتمندان کار می کردند پاداش خوبی دریافت می کردند. در تصاویر مسکونی و مذهبی، توجه به جزئیات اهمیتی حیاتی داشت.
پانل های شیشه رنگی این تصویر مانند اثر هنری هستند و خطوط افقی پنجره را می شکنند.
شیشه رنگی در قرن هجدهم به خاطر جنبش پروتستان ها شکل هنری خود را از دست داد. پیشرفت های فنی هم باعث شد که از طریق پروسه لعاب کاری، رنگ های متفاوتی در یک قطعه شیشه جمع شوند و هنرمند مجبور نباشد تکه های مختلف شیشه را به رنگ های متفاوت رنگ کند و کنار هم بگذارد. بیشتر هنرمندان اروپایی از صحنه این هنر ناپدید شدند و فقط شیشه کاران انگلیسی به سنت ها ادامه دادند.
زمانی که هنر نوین در قرن نوزدهم ظهور یافت، شیشه رنگی هم به صحنه بازگشت. ویلیام موریس، مؤسس جنبش هنرها و صنایع دستی، دوست داشت همچون هنرمندانی همچون دانته گابریل روستی باشد. در ایالات متحده آثار لوئیس کامفورت تیفانی مشهور شدند. این لوستر زیبا از جنس شیشه رنگی زیبا موجب افتخار ویلیام موریس است.
شیشه رنگی در قرن بیست و یکم به اندازه خود هنرمند خاص است. این فرم هنری این روزها بیشتر از هر زمانی دیگر محبوبیت یافته است. هنرمندان آثار خاص و شگفت انگیزی خلق می کنند و پانل های مدرنی برای درهای ورودی، سقف های تزئینی و پانل های دیواری خلق می کنند و حتی در لوسترها و مبلمان آنها را بکار می برند.
این تصویر نمونه خوبی از هنر مدرن کاربرد شیشه رنگی است. نصب شیشه رنگی دیواری گزینه خوبی برای این سرویس بهداشتی است و توالت را از بقیه قسمت ها جدا می کند.
برترین ها: قصرهای باستانی شیشه رنگی داشتند، راهبان عاشق شیشه رنگی بودند و حتی طراحان دکور امروزی، مسحور و شیفته شکوه این نوع شیشه ها هستند.
شیشه رنگی چیزی بیشتر از عنصر دکوراسیون است. شیشه رنگی می تواند بیانگر یک داستان باشد، یا منظره زشتی را پنهان کند، یا نور لازم را وارد فضا کند و حتی نور شدید را بلوکه کند. نیت و هدف از کاربرد آن هرچه باشد، از گذشته تا به امروز به سبک های مختلفی الهام بخشیده است.
شیشه کاری در پنجره ها در قرن اول توسط رومی ها خلق شد. شیشه را با تکنیک دمیدن به شکل دیسک قالب ریزی می کردند و سپس این دیسک ها را به اشکال مختلف درمی آوردند. در حدود قرن ششم، هنرمندان کشف کردند که اگر تراشه های آهن را با پودر شیشه به صورت خمیری دربیاورند، تصاویری با خمیر روی شیشه نقاشی کنند و سپس در دمایی نزدیک به نقطه ذوب آن، شیشه را حرارت دهند، تصاویر روی شیشه دائمی می شوند و از بین نمی روند.
این شیشه های تزئینی بیشتر برای تزئین ویلاها و قصرهای رومی های ثروتمند بکار می رفت. تا قبل از سال 313 بعد از میلاد مسیحی ها اجازه نداشتند بطور عمومی پرستش کنند تا اینکه کلیساهای بیزانسی ساخته شدند و شیشه رنگی تبدیل به فرمی هنری شد که دیگر فقط مخصوص ثروتمندان نبود. این گنبد شیشه ای نمونه ای باشکوه از آنچه یک هنرمند واقعی می تواند خلق کند است.
شیشه رنگی رومانسک در قرن نهم با افزایش ساخت و ساز کلیساها بیشتر تولید شد و تا قرن دوازدهم توسعه آن ادامه داشت. این نوع شیشه ها که بیشتر طرح های خطی و هنر انتزاعی بیزانسی داشتند، بیشتر در پنجره ها کوچک و برای راه دادن نور بیشتر به فضای داخل استفاده می شدند. طرح های این شیشه ها بیشتر شامل تصاویر افراد در گروهی از شکل های لوزی یا الماسی شکل بود. در قرن دوازدهم شیشه رنگی ها در پنجره های روایی هم استفاده شدند، یعنی یک سری پنجره رنگی که داستانی تعریف می کنند.
هنرمندان شیشه رنگی از تکنیک مینای سیمی و موزائیکی هم ایده گرفتند. آنها از سرب به عنوان قاب شیشه استفاده می کردند و تکه های بزرگی از شیشه رنگی را در این قاب قرار می دادند. اگر شما هم پنجره ای دارید که نمی خواهید چیزی از پشت آن مشخص باشد، این تکنیک را بکار ببرید. هم حریم تان رعایت می شود و هم نور به داخل راه می یابد و هم زیبایی مکان حفظ می شود.
شیشه رنگی در قرن سیزدهم با افزایش محبوبیت کلیساهای گوتیک شکوفا شد. پنجره های عظیم برای طرح های پیچیده تر مناسب بودند. رنگ های آبی و قرمز رنگ های اصلی انتخابی بودند و پس زمینه تیره بود. هرچه حاشیه ها رسمی تر و پر جزئیات تر می شد، داستان ها پیچیده تر می شدند.
تکنیکی به نام شیشه درخشان در این دوره متداول شد. برای آنکه شیشه مات نشود، لعاب کارها لایه نازکی از شیشه داغ با رنگی تیره به لایه کلفتی از شیشه شفاف داغ جوش می دادند. شیشه رنگی این خانه قرن نوزدهمی سبک ملکه آن، بسیار زیباست.
شیشه رنگی قرن چهاردهمی در پنجره های بعضی از کلیساهای جامع اروپایی با طرح گریزای (Grisaille) کار می شد. پنجره های گریزای قاب های تک رنگی از شیشه کمرنگ هستند که طرح قهوه ای یا مشکی دارند. سبک آنها اغلب تقلیدی از مجسمه است و رنگ های متضاد را به رخ می کشاند.
طرح های گریزای زمانی محبوب شدند که بزرگان کلیسا متوجه شدند راهبان از شیشه رنگی های پر جزئیات و پر داستان کلیساهای گوتیک، حواسشان پرت می شود و نمی توانند وظایفشان را انجام دهند. پنجره های نیزه ای با طرح های هندسی هم گزینه دیگری بودند. این سقف زیبا نور زیادی وارد خانه می کند و فضا را دلباز تر می کند.
شیشه رنگی رنسانس موجب ظهور ایده ها و تکنیکی های جدید زیادی شد. فرانسوی ها رنگ های نقره ای، طلایی، قهوه ای و زیتونی استفاده کردند. در این عصر شیشه سفید بیشتر استفاده شد.
هنرمندانی که برای ثروتمندان کار می کردند پاداش خوبی دریافت می کردند. در تصاویر مسکونی و مذهبی، توجه به جزئیات اهمیتی حیاتی داشت.
پانل های شیشه رنگی این تصویر مانند اثر هنری هستند و خطوط افقی پنجره را می شکنند.
شیشه رنگی در قرن هجدهم به خاطر جنبش پروتستان ها شکل هنری خود را از دست داد. پیشرفت های فنی هم باعث شد که از طریق پروسه لعاب کاری، رنگ های متفاوتی در یک قطعه شیشه جمع شوند و هنرمند مجبور نباشد تکه های مختلف شیشه را به رنگ های متفاوت رنگ کند و کنار هم بگذارد. بیشتر هنرمندان اروپایی از صحنه این هنر ناپدید شدند و فقط شیشه کاران انگلیسی به سنت ها ادامه دادند.
زمانی که هنر نوین در قرن نوزدهم ظهور یافت، شیشه رنگی هم به صحنه بازگشت. ویلیام موریس، مؤسس جنبش هنرها و صنایع دستی، دوست داشت همچون هنرمندانی همچون دانته گابریل روستی باشد. در ایالات متحده آثار لوئیس کامفورت تیفانی مشهور شدند. این لوستر زیبا از جنس شیشه رنگی زیبا موجب افتخار ویلیام موریس است.
شیشه رنگی در قرن بیست و یکم به اندازه خود هنرمند خاص است. این فرم هنری این روزها بیشتر از هر زمانی دیگر محبوبیت یافته است. هنرمندان آثار خاص و شگفت انگیزی خلق می کنند و پانل های مدرنی برای درهای ورودی، سقف های تزئینی و پانل های دیواری خلق می کنند و حتی در لوسترها و مبلمان آنها را بکار می برند.
این تصویر نمونه خوبی از هنر مدرن کاربرد شیشه رنگی است. نصب شیشه رنگی دیواری گزینه خوبی برای این سرویس بهداشتی است و توالت را از بقیه قسمت ها جدا می کند.
