نام دختر فریدون توللی"نیما"بود+زندگینامه توللی
خردادماه سالگرد درگذشت فریدون توللی است؛ شاعری که مدتی شیفته ی نیما بود. نخستین شعر نو خود را تحت تأثیر «افسانه» ی نیما گفت و حتا به خاطرعلاقه ی شدیدش به پدر شعر نو فارسی، نام دخترش را «نیما» گذاشت، اما در دوره ای دیگر رسما علیه نیما بیانیه صادر کرد و به شعر کهن روی آورد.
فریدون توللی سال ۱۲۹۸ در شیراز از یکی از طایفه های ایل قشقایی به دنیا آمد. او در کودکی مادرش را از دست داد و پس از پایان دوره ی دبستان و دبیرستان در زادگاهش، وارد رشته ی باستان شناسی دانشکده ی ادبیات دانشگاه تهران شد. شمس لنگرودی درباره ی آغاز تأثیرپذیری توللی از نیما، می نویسد: «توللی، نخستین شعر نو خود به نام «پشیمانی» را در پاییز سال ۱۳۱۹، هنگامی که دانشجوی ادبیات بود، تحت تأثیر «افسانه »ی نیما گفته بود، و از عشق مفرط به نیما، نام دخترش را نیز نیما گذاشته بود.»
فریدون توللی پس از فارغ التحصیلی به کار باستان شناسی پرداخت، بعد از شهریور ۱۳۲۰ وارد فعالیت های سیاسی شد و به نوشتن مقالات سیاسی در نشریات حزب توده پرداخت و حتا یک مجموعه ی سیاسی طنزآمیز با نام «التفاصیل» منتشر کرد. شمس لنگرودی معتقد است: «عمده ی نیروی توللی برخلاف نیما که تمام خلاقیت و ذوق و استعدادش را در زمینه ی شعر و قصه و نقد شعر به کار می گرفت مصروف همین گونه امور روزمره ی ادبی و نهایتا سیاسی بود؛ اموری که جوهره اش اساسا در تضاد با جوهر اشعارش بود.»
توللی در سال ۱۳۲۹ نخستین مجموعه ی شعر خود را با نام «رها» منتشر کرد. لنگرودی در جلد نخست کتاب «تاریخ تحلیلی شعر نو» درباره ی این مجموعه می نویسد: «در سال ۱۳۲۸ دوباره به شیراز بازگشت و در سال ۱۳۲۹ اولین مجموعه ی شعر خود را با نام «رها» منتشر کرد. «رها» نخستین و بهترین مجموعه ی شعر توللی است. او در مقدمه ی مفصل کتاب، ماحصل اصول هنری اش که همانا اصول مدرنیست های محافظه کار و میانه رو، یا به قول آقای نادرپور کلاسیک های جدید است را بیان می کند... «رها» مشتمل بر ۲۴ قطعه ی غزل، قصیده، شعر نو و مقدمه ای مفصل در ۲۰۴ صفحه، محصول ۱۰ سال کار شاعر و یکی از بهترین ره آوردهای زیباشناسی سنت گرایان جدید است...
دیوان رها، به تعبیری دیوان حدیث مرگ است. از بیش تر اشعار این مجموعه، بوی نم دخمه های انباشته از جسد به مشام می رسد. توللی، از یک سو خواهان کلمات فرح بخش، لطیف و پاکیزه است و از دیگر سو از دهانش بخار مرگ برمی خیزد. چنین تعارض و تناقضی برای شاعر نابودکننده است.
روح توللی درخور و ویژه ی یأس و شکست پس از کودتای بیست وهشتم مرداد ۳۲ بود: روحی، تلخ، غم زده، مأیوس، رمانتیک،... ولی افسوس که او بسیار پیش از این تاریخ، می شکند؛ و پس از کودتا، نیرو و انگیزه ای برای شعر و شاعری و مبارزه در راه آن ندارد.»
لنگرودی معتقد است: «بعد از «رها» توللی عملا کار مهمی نمی کند. در کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ خانه اش را در شیراز آتش می زنند و او پس از مدتی مخفی بودن به تهران می گریزد و در فضای سرد و غم آور و باورنکردنی آن سال ها (پس از آن همه آزادی و گرما) سرگردان می ماند؛ روز به روز نومیدتر و تنهاتر و درون گراتر می شود و در سال ۱۳۴۱، با انتشار گزیده ی اشعاری با نام «نافه»، نظرا و عملا از موضع ترقی خواهانه و مدرنیست شعر عقب نشسته، به سنت گرایان نزدیک می شود. و در سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۳ با انتشار دیوان های غزل و قصیده با نام های «پویه» و «شنگرف»، رسما به مرتجع ترین جناح های شعر زبان فارسی می پیوندد. و کتابش را به یکی از مرتجع ترین آدم های حکومتی به نام اسدالله علم، که زمانی نخست وزیر ایران بود و آن همه علیه هم ردیفانش «التفاصیل» نوشته بود، تقدیم می کند. در همین روزگار است که به نیما یوشیج نیز به شدت می تازد.»
توللی که پس از کودتای ۲۸ مرداد از فعالیت های سیاسی دست می شوید، به شعر گفتن به شیوه ی نیمایی می پردازد و به یکی از پیش روان آن تبدیل می شود، هرچند بعدها خود به مخالفت با فرم آزاد نیمایی روی می آورد، در مقدمه ی یکی از مجموعه هایش رسما علیه نیما بیانیه صادر می کند و سپس مجموعه ای از غزل و قصیده به شیوه ی قدیم را با نام «پویه» منتشر می کند.
فریدون توللی سرانجام پس از سال ها بیماری قلبی در روز نهم خردادماه ۱۳۶۴ هجری شمسی در سن ۶۶ سالگی درگذشت و پیکرش در محوطه ی آرامگاه حافظ در شیراز به خاک سپرده شد.
منبع:آفتاب
خردادماه سالگرد درگذشت فریدون توللی است؛ شاعری که مدتی شیفته ی نیما بود. نخستین شعر نو خود را تحت تأثیر «افسانه» ی نیما گفت و حتا به خاطرعلاقه ی شدیدش به پدر شعر نو فارسی، نام دخترش را «نیما» گذاشت، اما در دوره ای دیگر رسما علیه نیما بیانیه صادر کرد و به شعر کهن روی آورد.
فریدون توللی سال ۱۲۹۸ در شیراز از یکی از طایفه های ایل قشقایی به دنیا آمد. او در کودکی مادرش را از دست داد و پس از پایان دوره ی دبستان و دبیرستان در زادگاهش، وارد رشته ی باستان شناسی دانشکده ی ادبیات دانشگاه تهران شد. شمس لنگرودی درباره ی آغاز تأثیرپذیری توللی از نیما، می نویسد: «توللی، نخستین شعر نو خود به نام «پشیمانی» را در پاییز سال ۱۳۱۹، هنگامی که دانشجوی ادبیات بود، تحت تأثیر «افسانه »ی نیما گفته بود، و از عشق مفرط به نیما، نام دخترش را نیز نیما گذاشته بود.»
فریدون توللی پس از فارغ التحصیلی به کار باستان شناسی پرداخت، بعد از شهریور ۱۳۲۰ وارد فعالیت های سیاسی شد و به نوشتن مقالات سیاسی در نشریات حزب توده پرداخت و حتا یک مجموعه ی سیاسی طنزآمیز با نام «التفاصیل» منتشر کرد. شمس لنگرودی معتقد است: «عمده ی نیروی توللی برخلاف نیما که تمام خلاقیت و ذوق و استعدادش را در زمینه ی شعر و قصه و نقد شعر به کار می گرفت مصروف همین گونه امور روزمره ی ادبی و نهایتا سیاسی بود؛ اموری که جوهره اش اساسا در تضاد با جوهر اشعارش بود.»
توللی در سال ۱۳۲۹ نخستین مجموعه ی شعر خود را با نام «رها» منتشر کرد. لنگرودی در جلد نخست کتاب «تاریخ تحلیلی شعر نو» درباره ی این مجموعه می نویسد: «در سال ۱۳۲۸ دوباره به شیراز بازگشت و در سال ۱۳۲۹ اولین مجموعه ی شعر خود را با نام «رها» منتشر کرد. «رها» نخستین و بهترین مجموعه ی شعر توللی است. او در مقدمه ی مفصل کتاب، ماحصل اصول هنری اش که همانا اصول مدرنیست های محافظه کار و میانه رو، یا به قول آقای نادرپور کلاسیک های جدید است را بیان می کند... «رها» مشتمل بر ۲۴ قطعه ی غزل، قصیده، شعر نو و مقدمه ای مفصل در ۲۰۴ صفحه، محصول ۱۰ سال کار شاعر و یکی از بهترین ره آوردهای زیباشناسی سنت گرایان جدید است...
دیوان رها، به تعبیری دیوان حدیث مرگ است. از بیش تر اشعار این مجموعه، بوی نم دخمه های انباشته از جسد به مشام می رسد. توللی، از یک سو خواهان کلمات فرح بخش، لطیف و پاکیزه است و از دیگر سو از دهانش بخار مرگ برمی خیزد. چنین تعارض و تناقضی برای شاعر نابودکننده است.
روح توللی درخور و ویژه ی یأس و شکست پس از کودتای بیست وهشتم مرداد ۳۲ بود: روحی، تلخ، غم زده، مأیوس، رمانتیک،... ولی افسوس که او بسیار پیش از این تاریخ، می شکند؛ و پس از کودتا، نیرو و انگیزه ای برای شعر و شاعری و مبارزه در راه آن ندارد.»
لنگرودی معتقد است: «بعد از «رها» توللی عملا کار مهمی نمی کند. در کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ خانه اش را در شیراز آتش می زنند و او پس از مدتی مخفی بودن به تهران می گریزد و در فضای سرد و غم آور و باورنکردنی آن سال ها (پس از آن همه آزادی و گرما) سرگردان می ماند؛ روز به روز نومیدتر و تنهاتر و درون گراتر می شود و در سال ۱۳۴۱، با انتشار گزیده ی اشعاری با نام «نافه»، نظرا و عملا از موضع ترقی خواهانه و مدرنیست شعر عقب نشسته، به سنت گرایان نزدیک می شود. و در سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۳ با انتشار دیوان های غزل و قصیده با نام های «پویه» و «شنگرف»، رسما به مرتجع ترین جناح های شعر زبان فارسی می پیوندد. و کتابش را به یکی از مرتجع ترین آدم های حکومتی به نام اسدالله علم، که زمانی نخست وزیر ایران بود و آن همه علیه هم ردیفانش «التفاصیل» نوشته بود، تقدیم می کند. در همین روزگار است که به نیما یوشیج نیز به شدت می تازد.»
توللی که پس از کودتای ۲۸ مرداد از فعالیت های سیاسی دست می شوید، به شعر گفتن به شیوه ی نیمایی می پردازد و به یکی از پیش روان آن تبدیل می شود، هرچند بعدها خود به مخالفت با فرم آزاد نیمایی روی می آورد، در مقدمه ی یکی از مجموعه هایش رسما علیه نیما بیانیه صادر می کند و سپس مجموعه ای از غزل و قصیده به شیوه ی قدیم را با نام «پویه» منتشر می کند.
فریدون توللی سرانجام پس از سال ها بیماری قلبی در روز نهم خردادماه ۱۳۶۴ هجری شمسی در سن ۶۶ سالگی درگذشت و پیکرش در محوطه ی آرامگاه حافظ در شیراز به خاک سپرده شد.
منبع:آفتاب
