اى نسیم سحر آرامگه یار كجاست
منزل آن مه عاشق كش عیار كجاست
هرسر موى مرا با تو هزارانكاراست
ماكجاییم و ملامتگر بى كار كجاست
ساقى و مطرب و مى،جمله مهیاستولی
عیش، بى یار مهیا نشود یار كجاست
اى مهربانترین! ببین كه از اشك، سرشارم؛ ببین كه مرغ دلم در آسمان آرزوها چگونه بال و پر مى زند؛ ببین كه دستان نیازمند، جز در آستان تو اجابت را نمى یابد. پس بیا و شب هاى تنهایى دلم را كه در هر گوشه آن هزار یلدا خفته است، ستاره باران كن.
اى جانان جان! از فیض نگاه توست كه عشق در خانه قلبمان مى تپد، و رود زندگى در رگ هاى عمر، جارى است.
ترنم عاشقانه ترین كلاممان، موسیقى آرام نام توست، كه به تار هستى، زخمه شوق مى زند و آهوى عاشقى را چابك تر از همیشه به هر سو مى برد.
اى همیشه سبز! چشم به راه آمدنت، در جاده هاى سرد انتظار، ره مى پیماییم. شاید آینه اشكمان نیم نگاهى از رخ مهتابى ات را حسرت به دل نماند.
اى سرخترین سپیده! مهر خونین چشمانمان در انتظار صبح صادق دیدار توست كه هر بامداد سر بر مى كند، تا شاید دراین بى نهایت اندوه، نشانى از تو بجوید، كه بى تو راه گم كردگانیم در این حیرت. اى وارث لب تشنگان! تشنه دیدار توایم و سال هاست كه جز سراب هزار رنگ دنیا، اجابتى به خود ندیده ایم.
بیا كه كام عطشناك زندگى در انتظار زلال حضور تو به تمنا نشسته است.
در رؤیایى ترین شب هاى دل، نام تو آذین تنهایی هاى بى پایان ماست. اى بهترین همیشه و اى همیشه بهترین! انجماد ذهن خسته من، شعاعى از تو را مى خواهد تا زمستان زندگى را از طراوت بهار تو لبریز كند.
اى تمام زیبایى! عشق تنها با تو معنا مى شود و دلدادگى، كودك نوآموز دبستان كوى توست.
تو جانى و همه خوبی هاى عالم، كالبد.
تو بهارى و همه فضیلت ها، چون شاخه هاى تودر تو، تو را انتظار مى كشند.
اگر هنوز آیین مهرورزى غبار خاموشى نگرفته است، چون مهر رخ تو برآیینه ها مى تابد. اگر هنوز امیدى است، چون گرماى نفس تو چون نسیم بهارى، جان مى بخشد و شكوفایى مى آورد.
تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى داریم كه كودكان مهر مادر را.
تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى داریم كه تن، جان را.
تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى داریم كه یعقوب، یوسف را.
تو را و میلاد تو را همیشه از همه دوست داشتنی ها، بیشتر دوست مى داریم.