زندگي نامه ناپلئون
امپراتور فرانسه در شهر آیاسیو به دنیا آمد. ناپلئون چهارمین فرزند از ۱۱ فرزند خانواده كارلو بناپارت و لتیزا رومولینو بود. پس از پایان تحصیلات ابتدایى ناپلئون به همراه برادرش عازم بورگوندى شد تا وارد دانشگاه شوند. یك سال بعد ناپلئون به دانشگاه علوم نظامى رفت ولى برادرش او را همراهى نكرد.ناپلئون از بهترین دانشجویان دانشگاه علوم نظامى در دانشگاهى بود كه در آن زمان قوى ترین و برترین مردان نظامى اروپا را در اختیار داشت. ناپلئون به خدمت در ارتش لویى شانزدهم پرداخت تا كمى بعد نقش مهمترى در تاریخ فرانسه ایفا كند. ناپلئون به رسته ادوات در «والنس» رفت و تعلیمات ارشد نظامى را گذراند.
ناپلئون با درجه ستوان دومى راهى «كروسیكا» شد. تا سال ۱۷۹۳ تمام فكر و ذكر او درباره زادگاهش بود و این كه چگونه به آن محل دور افتاده خدمت كند. در سال ۱۷۸۶ و با مرگ پدرش به منطقه زادگاه بازگشت تا به رتق و فتق برخى امور خانواده بپردازد. در سال هاى ۱۷۸۹ تا ۱۷۹۰ در آكسون بود و آن جا تفكرات انقلابى خود را پرورش داد و به ابعاد مختلف آن فكر كرد. در سال ۱۷۹۱ به والنس منتقل شد در تابستان ۱۷۹۲ به پاریس آمد و پس از آن دوباره به والنس بازگشت تا شاهد اختلاف میان هواداران سلطنت و هواداران انقلاب در درون ارتش فرانسه باشد. انقلاب سال ۱۷۸۹ تاثیر چندانى بر ناپلئون و وضعیت او نداشت چرا كه او با دیگر سلطنت طلبان همدردى نداشت و از سویى دیگر آدم سیاسى و انقلابى نیز نبود. در سال ۱۷۹۲ فرانسه وارد جنگ پروس و اتریش شد. انگلیس در سال ۱۷۹۳ كنترل «تولون» را به دست گرفت. پس از نقش آفرینى ویژه در شكست انگلیسى ها، ناپلئون به درجه ژنرالى رسید و با «آگوستین روبسپیر» برادر كوچك تر ماكسیمیلیان آشنا شد. هر چند ناپلئون عضو ژاكوبن ها نبود ولى از حمایت سیاسى آنها برخوردار شد. سقوط ژاكوبن ها در ۱۷۹۴ باعث شد ناپلئون نیز به زندان بیفتد ولى پس از ۱۰ روز و به دلیل نبود هیچ مدركى علیه او، آزاد شد.
پس از این كه كمى در ارتش با فراز و نشیب همراه شد، از او خواستند كه عمارت باغى شاه یا «تویلرى» را حفاظت كند و او با موفقیت شورش دوم را سركوب كرده و به سرپرستى نیروهاى امنیتى حاضر در پاریس منصوب شد. در زمستان سال ۱۷۹۵ «ژوزفین» را دید و با او كه از همسر قبلى خود دو فرزند داشت، ازدواج كرد. چند روز پس از ازدواج عروس خود را در پاریس گذاشته و خود به سوى جبهه هاى جنگ راهى ایتالیا شد. پس از كسب پیروزى هاى زیاد در ایتالیا به فرانسه بازگشت و در پاریس از او به عنوان قهرمانى یاد مى كردند كه هم در جنگ و هم در صلح مى تواند پیشتاز باشد. پس از آن به ناپلئون پیشنهاد شد تا براى به خطر انداختن مستعمرات انگلیس راهى مصر شود. در سال ۱۷۹۸ ناپلئون با ارتش ۳۵ هزار نفرى خود راهى مصر شد و اسكندریه را تسخیر كرد. بعد از آن به قصد تسخیر قاهره راه افتاد و در نزدیكى العدم با نیروهاى مصرى وارد جنگ شد و با حداقل تلفات جنگ را به سود خود پایان داد.
در سال ۱۷۹۹ ناپلئون به پاریس رفت و طى كودتایى حكومت را سرنگون كرد و در راس هیات ۱۳ نفرى، دیكتاتورى خود را آغاز كرد. تا سال ۱۸۰۲ و پس از سركوب جنگ هاى داخلى، ناپلئون به یكى از مقتدرترین دیكتاتورهاى تاریخ فرانسه تبدیل شد. در سال ۱۸۰۵ قصد حمله به انگلیس را كرد ولى به جاى آن به جبهه اتریش و روسیه رفت و شكست سختى را به آنها تحمیل كرد. تا سال ۱۸۰۷ ناپلئون تمام منطقه را به تصرف خود در آورد و شكست سختى به سوئد تحمیل كرد و وارد لهستان شد. تنها قدرتى كه در منطقه مقابل ناپلئون باقى ماند، انگلیس بود. ناپلئون قصد حمله به انگلیس را كرد ولى در دریا شكست سختى از دریادار نلسون انگلیسى خورد. در ۱۸۱۲ به روسیه حمله كرد ولى نتیجه آن شكست ارتش ۵۰۰ هزار نفرى فرانسه بود.
امپراتورى قدرتمند ناپلئون به همان سرعت كه شكل گرفت، به همان سرعت نیز از هم گسیخت. در سال ۱۸۱۵ به جزیره «البا» تبعید شد ولى پس از ۱۰ ماه با شنیدن اخبار نارضایتى مردم از سلطنت لویى هجدهم با یك هزار و ۲۰ مرد جنگى به پایتخت بازگشت و به تخت سلطنت نشست. یكصد روز آرام گذشت ولى متحدان اروپایى دوباره حمله كردند و ناپلئون مجبور بود براى حفظ تاج و تخت به جنگ برود. در ژوئن همان سال در جنگ واترلو ناپلئون شكست سختى خورد و به پاریس بازگشت. وى را به جزیره سنت هلن تبعید كردند و تا آخر عمر در آن جا باقى ماند. در حالى كه از بیمارى سرطان رنج مى برد در پنجم ماه مه ۱۸۲۱ درگذشت. ناپلئون بناپارت رسوم خاصى در اداره مملكت داشت و هنوز از قوانین مدنى و اروپاى متحد او به نام قوانین ناپلئون نام مى برند. ایراد ناپلئون در این جا بود كه مى خواست نیات خود را به زور اجرا كند.
ناپلئون با درجه ستوان دومى راهى «كروسیكا» شد. تا سال ۱۷۹۳ تمام فكر و ذكر او درباره زادگاهش بود و این كه چگونه به آن محل دور افتاده خدمت كند. در سال ۱۷۸۶ و با مرگ پدرش به منطقه زادگاه بازگشت تا به رتق و فتق برخى امور خانواده بپردازد. در سال هاى ۱۷۸۹ تا ۱۷۹۰ در آكسون بود و آن جا تفكرات انقلابى خود را پرورش داد و به ابعاد مختلف آن فكر كرد. در سال ۱۷۹۱ به والنس منتقل شد در تابستان ۱۷۹۲ به پاریس آمد و پس از آن دوباره به والنس بازگشت تا شاهد اختلاف میان هواداران سلطنت و هواداران انقلاب در درون ارتش فرانسه باشد. انقلاب سال ۱۷۸۹ تاثیر چندانى بر ناپلئون و وضعیت او نداشت چرا كه او با دیگر سلطنت طلبان همدردى نداشت و از سویى دیگر آدم سیاسى و انقلابى نیز نبود. در سال ۱۷۹۲ فرانسه وارد جنگ پروس و اتریش شد. انگلیس در سال ۱۷۹۳ كنترل «تولون» را به دست گرفت. پس از نقش آفرینى ویژه در شكست انگلیسى ها، ناپلئون به درجه ژنرالى رسید و با «آگوستین روبسپیر» برادر كوچك تر ماكسیمیلیان آشنا شد. هر چند ناپلئون عضو ژاكوبن ها نبود ولى از حمایت سیاسى آنها برخوردار شد. سقوط ژاكوبن ها در ۱۷۹۴ باعث شد ناپلئون نیز به زندان بیفتد ولى پس از ۱۰ روز و به دلیل نبود هیچ مدركى علیه او، آزاد شد.
پس از این كه كمى در ارتش با فراز و نشیب همراه شد، از او خواستند كه عمارت باغى شاه یا «تویلرى» را حفاظت كند و او با موفقیت شورش دوم را سركوب كرده و به سرپرستى نیروهاى امنیتى حاضر در پاریس منصوب شد. در زمستان سال ۱۷۹۵ «ژوزفین» را دید و با او كه از همسر قبلى خود دو فرزند داشت، ازدواج كرد. چند روز پس از ازدواج عروس خود را در پاریس گذاشته و خود به سوى جبهه هاى جنگ راهى ایتالیا شد. پس از كسب پیروزى هاى زیاد در ایتالیا به فرانسه بازگشت و در پاریس از او به عنوان قهرمانى یاد مى كردند كه هم در جنگ و هم در صلح مى تواند پیشتاز باشد. پس از آن به ناپلئون پیشنهاد شد تا براى به خطر انداختن مستعمرات انگلیس راهى مصر شود. در سال ۱۷۹۸ ناپلئون با ارتش ۳۵ هزار نفرى خود راهى مصر شد و اسكندریه را تسخیر كرد. بعد از آن به قصد تسخیر قاهره راه افتاد و در نزدیكى العدم با نیروهاى مصرى وارد جنگ شد و با حداقل تلفات جنگ را به سود خود پایان داد.
در سال ۱۷۹۹ ناپلئون به پاریس رفت و طى كودتایى حكومت را سرنگون كرد و در راس هیات ۱۳ نفرى، دیكتاتورى خود را آغاز كرد. تا سال ۱۸۰۲ و پس از سركوب جنگ هاى داخلى، ناپلئون به یكى از مقتدرترین دیكتاتورهاى تاریخ فرانسه تبدیل شد. در سال ۱۸۰۵ قصد حمله به انگلیس را كرد ولى به جاى آن به جبهه اتریش و روسیه رفت و شكست سختى را به آنها تحمیل كرد. تا سال ۱۸۰۷ ناپلئون تمام منطقه را به تصرف خود در آورد و شكست سختى به سوئد تحمیل كرد و وارد لهستان شد. تنها قدرتى كه در منطقه مقابل ناپلئون باقى ماند، انگلیس بود. ناپلئون قصد حمله به انگلیس را كرد ولى در دریا شكست سختى از دریادار نلسون انگلیسى خورد. در ۱۸۱۲ به روسیه حمله كرد ولى نتیجه آن شكست ارتش ۵۰۰ هزار نفرى فرانسه بود.
امپراتورى قدرتمند ناپلئون به همان سرعت كه شكل گرفت، به همان سرعت نیز از هم گسیخت. در سال ۱۸۱۵ به جزیره «البا» تبعید شد ولى پس از ۱۰ ماه با شنیدن اخبار نارضایتى مردم از سلطنت لویى هجدهم با یك هزار و ۲۰ مرد جنگى به پایتخت بازگشت و به تخت سلطنت نشست. یكصد روز آرام گذشت ولى متحدان اروپایى دوباره حمله كردند و ناپلئون مجبور بود براى حفظ تاج و تخت به جنگ برود. در ژوئن همان سال در جنگ واترلو ناپلئون شكست سختى خورد و به پاریس بازگشت. وى را به جزیره سنت هلن تبعید كردند و تا آخر عمر در آن جا باقى ماند. در حالى كه از بیمارى سرطان رنج مى برد در پنجم ماه مه ۱۸۲۱ درگذشت. ناپلئون بناپارت رسوم خاصى در اداره مملكت داشت و هنوز از قوانین مدنى و اروپاى متحد او به نام قوانین ناپلئون نام مى برند. ایراد ناپلئون در این جا بود كه مى خواست نیات خود را به زور اجرا كند.