ویژه نامه ولادت نهمین نور خدای سرمد حضرت امام جواد علیه السلام
- نویسنده موضوع zahra
- تاریخ شروع
لجه ای از بحر فضائل پیشوای نهم :
قال الامام الجواد(علیه السلام):
تاخير التـوبه اغترار و طول التسويف حيره, والاعتذار على الله هلكه والاصرار علـى
الذنب امـن لمكـر الله(( فلا يـامـن مـكـر الله الا القـوم الخـاســرون))
(سوره اعراف آيه 99)
به تاخير انداختن توبه نوعى خود فريبى است,و وعده دروغ دادن نوعى سرگردانى است
و عذر تراشى در برابر خدا نابـودى است, و پا فشارى بر گناه آسودگى از مكر خـداست.
(( از مكـر خـدا آسـوده نبـاشيـد جز مـردمـان زيـانكـــار.))
(تحف العقـول, ص 456,)
آسمانی ترین آوای عشق
از تو گفتن دلی به نرمای آب میخواهد ای مهربان سالار!
و از تو شنیدن حکایتی است نامکرّر؛
چون عشق، چون حیات. مهربانی ات، باران بی دریغ بهاری بر دشت
تشنه ی جانهای بی شمار و شکوهت، تندیسی به سترگی تمام بزرگیهای تاریخ است.
کلامت، لطیف، چون سرایش سبز عاطفه، بزرگ، چون عظمت
کوهساران قامت افراشته بر زمین و پر شور، چون تموّج دریاهای خروشان است.
راستی، اگر تو نبودی ای روحِ دمیده در کالبد کلام! چه واژههای بِشکوهی که
زبان ناگشوده میمردند و چه حکمتهایی که از خزانهی خِرَد، به تاراج فراموشی میرفت.
اینک، دل عالم در بند توست ای مهربانترین
نگاه هستی و آسمانیترین آوای عشق و محبت!
دیدگان ما، گلدان تصویر سخاوت توست و جان بی قرارمان
قرارگاه یاد پرشکوه تو. تو جان عالمی و برکت زمین و زمان و
دست هایتاز بوی بخشندگی سرشار است.
سلام بر تو ای زبان گویای همهی پاکیها و پاسدار شرافت و تقوا!
سلام بر تو که شبهای تار را با چراغ ذکر و دعا، به سپیدهی سحری پیوند میزدی!
سلام بر تو که هم پیمانِ سجده های طولانی و زمزمههای شبانه بودی!
سلام بر امام نهم و گل روی معنا!
سلام بر آن شکیبا، بدان هنگام که به شرف نوشیدن شهد شهادت نایل آمد؛
سلامی از همه سوی زمین و زمان، به بلندای برترین نقطه ی آسمان.
عبداللطیف نظری
قدمش مبارک بود و وجودش پرخیر و رحمت.
آینه دار خدایش بود و چون پروردگارش، اهل جود و سخاوت؛
از این روی، «جوادش» لقب دادند.
با حضورش بر روی کره خاکی، نهمین فروغ امامت را به ظهور رسانید
بدین گونه پلی زد بین آسمان و زمین، تا آنان که آسمانی اند،
به دامانش درآویزندو به سرچشمه نور راه یابند.
و او تنها بیست و پنج سال، در میان خاکیان زیست
و هنوز جوان بود که به سوی معبودش پر کشید و در جوارش آرمید.
عطر بهشت
این بوی خوش کدام بهار است که پیچیده در گستره خاک؟
نسیم، پیراهن معطر کدام بهار را به تن کرده است؟
پروانه ها، بوی خوش کدام گل نورسته را شنیده اند که از
گوشه گوشه جهان، دامن کشیده اند به حوالی مدینه که
تحصن کرده اند پشت در خانه «ثامن الائمه»؟
هیجان کدام حادثه آسمانی، چنین به تپش انداخته است قلب زمان را؟
خاک، نفس می کشد عطر بهشت را از قدم هایت.
تمام پنجره ها، پلک گشوده اند به چشم انداز سیمای ملکوتی ات.
آهوان دشت های دوردست، دشت به دشت و کوه به کوه،
دویده اند عطش عشق را، با بوی زلالی چشمه جوشان کرامت تو.
عطر صلوات فرشتگان است در دهان مدینه. دیگر داشت انتظار آمدنت
نفس گیر می شد برای روزگار، اما تو چون حقیقتی آشکار، از دامان
«خیزران» سر برداشتی تا «امامت» از شاهراه امن حضورت عبور کند؛
تا «عشق» بر سر خوان کرامتت مهمان شود، تا «ولایت»
در سایه سار مهربانی ات بیاساید.
جهان، هفده سال در هوای آرامش الهی ات تنفس خواهد کرد.
جاده های هدایت، در سرگردانی انتظارشان به
محدوده قلمرو حضور تو رسیده اند.
در شریان رجب، هیجان می دود و شور غوغا می کند.
صدای هلهله آسمان، یک لحظه بند نمی آید.
آمده ای تا دنیا، اقتدار علم لدنی ات را بر تمام منابر
حکمت و دانش، لب به تحسین بگشاید.
آمده ای تا شریعت، به گفتار و رفتار تو تکیه زند.
آمده ای تا قصه ولایت، دنباله دار بماند.
یا جواد الائمه!
هرگز از خاطره قرن ها، سایه ارادت و محبت تو کم نخواهد شد!
خدیجه پنجی
برای مشاهده لینک نیاز به ثبت نام دارید؛ برای ثبت نام کلیک کنید
نوید حضوری شگرف
چندین بهار از عمر امام رضا علیه السلام گذشته بود
ولی خانه او هنوز از گرمای وجود کودکی بهره مند نشده بود.
جز خود حضرت که از عوالم غیب خبر داشت
همه خویشان و دوستان و شیعیان، از این امر نگران بودند؛
نگران ادامه امامت و تمام آنچه معصومین علیهم السلام
از آینده گفته بودند. چگونه می شود وعده حضرت حق محقق نشود؟!
چگونه ممکن است تولد کسی که پیامبر وعده داده، تحقق نیابد،
درحالی که پیامبر تمام دوازده جانشین خویش را معرفی کرده بود؟!
دهم رجب سال 195 هـ. ق است. آسمان مدینه، سرشار از نور
بشارت دهنده تولد امامی دیگر از آل رسول الله صلی الله علیه و آله است؛
امامی که تولدش، امامتش، و
سراسر زندگی اش، همه و همه معجزه بود.
سید علی اصغر موسوی
کودک آرمانی لبخند
صبح، در کوچه باغ های پر از اقاقیا پیچید و از سر انگشت خورشید
دیدیم آسمان را که از تو نورانی شده بود.
ای جوانی یکدست آسمانی! کدام حنجره آبی، تغزل تو را به
میهمانی با جونه ها و افراها آورد؟
کدام مرکب، بی دلیل باعث شد میهمان نجیب ترین چشم های جهان شویم؟
و عشق یعنی امام و امام یعنی تو و تو خلاصه دردها و لبخندهای مدینه ای.
پدر که سفر رفت تا در شرقی ترین کنگره زمین، با رازقی ها و آهوها پیوند
ببندد، تو بودی و بار امانتی که می بایست تا انتهای عالم، بر دوش آدم باشد.
تو رسول کوچک عشق بودی، کودک آرمانی لبخند و شکوفه، آسمان
بی حد و انتهای خیال و تجرید.
روز میلاد توست و زمین، باغ هایش را به یُمن مقدم کسی بهارانه
می کند که از سر انگشت هایش بوی تازگی می آید.
خرماهای مدینه طعم شیر می دهند و شیر شتران بادیه، بوی گُلاب می گیرد.
دُنیا دارد به خنده سپیدی می اندیشد که امروز در آسمان گرفته
بطحا و یثرب طالع می شود...
ماه سپیدی که می آید، همان کرامت یکدستی است که
پدر درباره او گفت:
«این مولودی است که پُر برکت تر از او برای شیعه ما به دنیا نیامده است»
و جواد یعنی برکت آسمانی
یعنی زُلال کریم، یعنی بهار بی مضایقه.
یعنی همه شعرهایی که باید بگوییم، همه رویاهایی که باید ببینیم
همه شیرینی هایی که باید طعمشان را چشید و جواد یعنی چشم
در اندوه آسمان تر کردن، یعنی دیدن این که روزی خنده های
صبح گونت را با تلخ ترین وداع، بدرقه خواهیم کرد.
تو که آشناترین غریب دنیا می شوی، شاعرانه ترین گریه
سال ـ اندوه ـ نمی گذارد این شادی یکدست، مرا به عرش ببرد.
تو می آیی
آهنگ رفتن تو از روز آغاز مقدّر است...
آه ای امام سیب ها و قناری ها، امام صبح و سپیده!
ما را مهمان خنده های خورشید کن.
ما را به جاودانگی مطلق عشق ببر.
ما را به ملکوت بفرست، به همه خواب های شاعرانه جهان ... ما را ...
امیر مرزبان
ای نهمین قبله اهل وفا!
بخشی از بخشش و جودت را نثارم کن و اسیرم فرما.
ای مولای اهل جود و کرم، ای باران بی دریغ و ای آبشار شیرین عطا!
مرا به گستره آسمانِ نجابت گِرِه بزن و بر باده پرهیز
بی طاقتم کن که دستان سرو تو به کرسی آسمان نشین می رسد
و به دامن جبروتش می آویزد.
| سر را نثار مقدمت ای گل نهاده ام | تا بر سرم قدم ننهی اوفتاده ام |
امام سخاوت! نهمین پیشوای پرهیزگار شیعه!
در طلیعه ماهِ خدا، رجب المرجَّب، از مشرق طلوع تو، بارانِ شادمانی
به رخسار امام غریبان نشست و مدینه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
به جلوه طور تو درخشید و در آیینه حضور تو برای همیشه تا ابد، تکثیر شد.
ای جوان ترین باغبان گلستان شیعه، ای نورَسته ترین امام شهید!
فدای قدم های تو آقا؛ که صحابی عاشقت «علی بن مهزیار»
آن بزرگ فقیه پارسایِ همیشه واصل، همواره خود را فدای تو می کرد
و تو به پاس آن همه وفا، سلطان جود و عطا بودی که به گوشه چشمی
غمِ عالم «اهوازیان» را بردی و اهالی شهر «علی بن مهزیار» را
از خشم زلزله های زمین، رهانیدی و دوباره اهل قبله آن
سامان، به تدبیر لدنّی تو امان یافتند.
ای آیه سخاوت خدا، امام جواد علیه السلام !
به زیارت تو که آمدیم، دیدیم که بر بلندای غربت به اهتزاز
درآمده ای و همتای جدّ غریبت امام مجتبی علیه السلام
تا اوج ارتفاعات مظلومیت صعود نموده ای.
کدامین زخم، ناسورتر از خنجر فتنه و کینه همسر می تواند باشد؟
آخر حافظه تاریخ، چگونه سوزِ این نیشتر را در خود باور می کند
که مردی، بانوی خانه اش را عِماد خویش سازد و او عِناد به پایش بریزد
و در اوج خستگی، به انگوری زهرآلوده، عطش از کام او بنشاند؟!
صورت به غبار مقدمت می ساییم و خاک درت را سجده گاه خویش می سازیم
و بدین سان، خویشتن را برکت می دهیم که ماه پاره مایی
و جگر گوشه ولی نعمتِ اقلیم بلند ایران زمین
امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام .
خوش آمدی!
قدم بر چشم ما بگذار و ما را خجسته کن.
در طلیعه ماهِ خدا، رجب المرجَّب، از مشرق طلوع تو، بارانِ شادمانی
به رخسار امام غریبان نشست و مدینه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
به جلوه طور تو درخشید و در آیینه حضور تو برای همیشه تا ابد، تکثیر شد.
ای جوان ترین باغبان گلستان شیعه، ای نورَسته ترین امام شهید!
فدای قدم های تو آقا؛ که صحابی عاشقت «علی بن مهزیار»
آن بزرگ فقیه پارسایِ همیشه واصل، همواره خود را فدای تو می کرد
و تو به پاس آن همه وفا، سلطان جود و عطا بودی که به گوشه چشمی
غمِ عالم «اهوازیان» را بردی و اهالی شهر «علی بن مهزیار» را
از خشم زلزله های زمین، رهانیدی و دوباره اهل قبله آن
سامان، به تدبیر لدنّی تو امان یافتند.
ای آیه سخاوت خدا، امام جواد علیه السلام !
به زیارت تو که آمدیم، دیدیم که بر بلندای غربت به اهتزاز
درآمده ای و همتای جدّ غریبت امام مجتبی علیه السلام
تا اوج ارتفاعات مظلومیت صعود نموده ای.
کدامین زخم، ناسورتر از خنجر فتنه و کینه همسر می تواند باشد؟
آخر حافظه تاریخ، چگونه سوزِ این نیشتر را در خود باور می کند
که مردی، بانوی خانه اش را عِماد خویش سازد و او عِناد به پایش بریزد
و در اوج خستگی، به انگوری زهرآلوده، عطش از کام او بنشاند؟!
صورت به غبار مقدمت می ساییم و خاک درت را سجده گاه خویش می سازیم
و بدین سان، خویشتن را برکت می دهیم که ماه پاره مایی
و جگر گوشه ولی نعمتِ اقلیم بلند ایران زمین
امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام .
خوش آمدی!
قدم بر چشم ما بگذار و ما را خجسته کن.
مولود پر خیر و برکت
تولد حضرت جواد علیه السلام خیر و برکت
خاصّی برای شیعیانبه ارمغان آورد؛
زیرا امام رضا علیه السلام تا 47 سالگی دارای فرزندی نشده بودند
و گروهی به نام «واقفّیه»، بر اساس انگیزه های مادی، امامت
حضرت رضا علیه السلام را انکار می کردند.
فقدان فرزند برای امام رضا علیه السلام ، هم امامت خود
آن حضرت، وهم تداوم امامت را نزد عده ای از
کج اندیشان زیر سؤال می برد.
به همین جهت، در خانواده امام رضا علیه السلام و
در محافل شیعه، از حضرت جواد علیه السلام به
عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد می شد.
یکی از اصحاب امام رضا علیه السلام می گوید:
روزی در محضر امام رضا علیه السلام بودم
فرزندش ابوجعفر را که خردسال بود، آوردند.
امام فرمود:
«این مولودی است که برای شیعیان ما
با برکت تر از او زاده نشده است».
دهمین روز از ماه مبارک رجب، میلاد امام سخاوت و طهارت
علم و کمال و زهد، گوهر یگانه ثامن الحجج
حضرت جوادالائمه(ع) مبارک باد.
در روایت آمده است که پیامبر خدا(ص)، خیزران، مادر بزرگوار امام جواد(ع)
را بانویی پاکیزه خواند و خواست تا سلام آن حضرت
را به بانوی جلیل القدر برسانند.
امام رضا(ع) فرزندش حضرت جوادالائمه را «مولود پرخیر و برکت» می خواند؛
زیرا میلاد آن حضرت پس از سال ها انتظار، مایه دلگرمی و هدایت
بسیاری از پیروان و شیعیان آن حضرت به راه حق اهل بیت(ع) گردید.
امام رضا(ع) در پاسخ کسی که سن امام جواد(ع) را برای امامت کم
شمرد، فرمود: «خداوند عیسی بن مریم(ع) را در سنی کمتر از سن
ابوجعفر، رسول و پیامبر و صاحب شریعت تازه قرار داد».
استاد شیعه شیخ مفید درباره آن حضرت می گوید: مأمون شیفته او شد؛
زیرا می دید که با وجود کمی سن، از نظر علم
و حکمت و ادب و کمال عقلی به چنان رتبه والایی رسیده که
هیچ یک از بزرگان علمی آن روزگار بدان پایه نرسیده اند.
دل هایمان را چون قاصدک هایی که پیام مهر و تبریک بر دوش می کشند
به آستان علی بن موسی الرضا(ع) می فرستیم
و
میلاد فرزند عزیز و یگانه اش را شادباش می گوییم.
