راه گم كردم !

[eMziper]

راه گم كردم​

راه گم كردم، چه باشد گر به راه آری مرا؟
رحمتی بر من كنی واندر پناه آری مرا؟
​

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو كوه
خوف آن ساعت كه با روی چو كاه آری مرا​

راه باریك است و شب تاریك، پیش خود مگر
با فروغ نور آن روی چوماه آری مرا​

رحمتی داری كه بر ذرّات عالم تافته‌است
با چنان رحمت عجب گر در گناه آری مرا​

شد جهان در چشم من چون چاه تاریك از فزع
چشم آن دارم كه بر بالای چاه آری مرا​

دفتر كردارم آن ساعت كه گویی: باز كن
از خجالت پیش خود در آه آه آری مرا​

اسب خیرم لاغر است و خنجر كردار كُند
آن نمی‌ارزم كه در قلب سپاه آری مرا​

لاف یكتایی زدم چندان كه زیر بار عُجب
بیم آنستم كه با پشت دو تا آری مرا​

هر زمان از شرم تقصیری كه كردم در عمل
همچو كشتی زآب چشم اندر شناه آری مرا​

خاطرم تیره است و تدبیرم كژ و كارم تباه
با چنین سرمایه كی در پیشگاه آری مرا​

گر حدیث من به قدر جرم من خواهی نوشت
همچو روی نامه با روی سیاه آری مرا​

بندگی گر زین نمط باشد كه كردم «اوحدی»
آه از آن ساعت كه پیش تخت شاه آری مرا [1]
​