نیمکت تندیس گون به فضا سیالیت بخشیده، قطعه قطعه شکل گرفته و جدا از یکدیگر ساخته شده است. آنها سپس در خلق این شکل ارگانیک با صفحه ای چرخیده و تراشیده به منظور تولید مکانی برای نشستن سر هم بندی شده اند. نهایتاً فرم های متفاوتی که همه ی آنها با یکدیگر همساز هستند، پدید آمده است. نیمکت ها فضا را در یک مسیر صاف برای تبدیل شدن به مبلمان شهری و در تعامل با مردم تعریف می کنند.این پروژه در ابتدا با کمک برنامه ی گراس هاپر و راینو در تولید مقاطع منحنی به شکل دیجیتال مدل شده است. تکنولوژی و خلاقیت می تواند به مبلمان نامتداول که تأثیری عمیق و متفاوت بر فضا می گذارد، منتهی شود. استفاده از این گونه مبلمان با یک فضای عریض با دیوارهای سفید می تواند نمود یکی از تعاریف مدرنیسم باشد. طرح مواج نیکمت تعامل با طرح دیوار را آغاز می کند، و خود بخشی از آن می شود. رابطه ی بین این عناصر قوی و صاف هستند.
