در روز 29 ژوئن سال 1966 ميلادي ليندون جانسون رئيس جمهور آمريكا براي نخستين بار دستور بمباران شهرهاي هانوي و هايفونگ را در كشور ويتنام شمالي صادر كرد.
با آغاز بمباران هاي هوايي شهرهانوي و بندرهايفونگ مرحله تازه اي در جنگ اعلام نشده آمريكا و متحدش ويتنام جنوبي عليه ويتنام شمالي آغاز گشت. نقطه عطف اين جنگ ناعادلانه و نابرابر جنگ هندوچين فرانسه و در پي آن توافقات صلح ژنو در 21 ژوييه سال 1954 ميلادي بود كه به حضور فرانسه در ويتنام و منطقه هندوچين خاتمه داد.
اين توافقات كه در آن وحدت دو ويتنام پيش بيني شده بود نه تنها تحقق نيافت بلكه دامنه اختلافات گسترش پيدا كرد. در جنوب حكومت سلطنتي بائوداي توسط نگودين ديم نخست وزير سرنگون شد.
نگودين ديم يك رژيم ديكتاتوري و فاسد را برقرار كرد و به جنگ با ويتنام شمالي ادامه داد. اما علي رغم كمك هاي نظامي امريكا شرايط براي نگودين ديم به سرعت به وخامت گراييد. كمونيست هاي ويتنام جنوبي يك جبهه مبارزه براي آزادي ويتنام جنوبي به نام ويت كنگ را تشكيل دادند.
از سال 1961 ميلادي جان اف كندي رئيس جمهور آمريكا تعداد بسياري از مشاوران نظامي آمريكايي را به ويتنام جنوبي اعزام كرد تا به حكومت نگودين ديم در مقابله با سربازان ويتنام شمالي و چريك هاي ويت كنگ كمك كنند.
با اين كار آمريكايي ها نخستين گام را در اين جنگ اعلام نشده برداشتند. در سال 1963 ميلادي ، آمريكايي ها حمايت از نگودين ديم را قطع كرده و يك گروه از نظاميان ويتنام جنوبي با همكاري سازمان سيا كودتا كردند و پس از قتل وي يك حكومت ظاهر صلاح را روي كار آوردند.
در فاصله روزهاي 2 اوت تا 4 اوت سال 1964 ارتش ويتنام شمالي به سوي 2 ناوشکن آمريكايي مادوكس و ترنر جوي كه وارد آب هاي ارضي اين كشور شده بودند تيراندازي كردند.اين واقعه كه در خليج تونكن رخ داد بهانه لازم را براي اقدام نظامي عليه ويتنام شمالي به ليندون جانسون رئيس جمهور امريكا داد.
جانسون از 4 اوت دستور نخستين بمباران هاي هوايي مواضع ويت كنگ ها در ويتنام جنوبي را صادر كرد. او در روز 7 اوت 1964 ميلادي از كنگره آمريكا اختيارات كامل براي جنگ عليه ويتنام شمالي را به دست آورد.
نيروهاي آمريكايي و ويتنام جنوبي در روز 7 فوريه سال 1965 ميلادي بمباران مناطق مرزي ويتنام شمالي با جنوبي و جاده هاي اين كشور را آغاز كردند. آنها مي خواستند از طريق اين بمباران ها از ارسال تداركات نظامي ، مواد سوختي و مواد غذايي به ويت كنگ ها و نيروهاي كره شمالي جلوگيري كنند. اما آنها هرگز موفق نشدند راه مشهور هوشي مينه كه از مسير آن نفرات و تداركات از شمال به جنوب انتقال مي يافتند را قطع كنند.
جانسون هر روز دستور اعزام سربازان بيشتري را به ويتنام جنوبي صادر مي كرد تا جايي كه بيش از 500 هزار نظامي آمريكايي در ويتنام جنوبي مستقر شدند، اما آمريكا كاملا در باتلاق ويتنام گرفتار شده بود.
به اين ترتيب، در روز 29 ژوئن سال 1966 ميلادي براي وارد آوردن ضربات سخت تر به ويتنام شمالي ليندون جانسون براي نخستين بار دستور بمباران هاي هوايي شهرهاي ويتنام شمالي به ويژه شهر هانوي پايتخت و بندر هايفونگ را صادر كرد.
اين بمباران ها تقريبا تا اواخر جنگ ادامه داشتند، اما سرانجام آمريكا ناگزير شد پس از اين كه بيش از 50 هزار سرباز امريكايي در جنگ ويتنام كشته شدند، عقب نشيني از ويتنام را آغاز كند.
در روز 30 آوريل سال 1975 ميلادي كليه نيروهاي نظامي آمريكا از كشور ويتنام جنوبي خارج شدند و اندكي بعد در سال 1976 ميلادي با سقوط شهر سايگون (هوشي مين ويل امروزي) ويتنام وحدت خود را بازيافت.
با آغاز بمباران هاي هوايي شهرهانوي و بندرهايفونگ مرحله تازه اي در جنگ اعلام نشده آمريكا و متحدش ويتنام جنوبي عليه ويتنام شمالي آغاز گشت. نقطه عطف اين جنگ ناعادلانه و نابرابر جنگ هندوچين فرانسه و در پي آن توافقات صلح ژنو در 21 ژوييه سال 1954 ميلادي بود كه به حضور فرانسه در ويتنام و منطقه هندوچين خاتمه داد.
اين توافقات كه در آن وحدت دو ويتنام پيش بيني شده بود نه تنها تحقق نيافت بلكه دامنه اختلافات گسترش پيدا كرد. در جنوب حكومت سلطنتي بائوداي توسط نگودين ديم نخست وزير سرنگون شد.
نگودين ديم يك رژيم ديكتاتوري و فاسد را برقرار كرد و به جنگ با ويتنام شمالي ادامه داد. اما علي رغم كمك هاي نظامي امريكا شرايط براي نگودين ديم به سرعت به وخامت گراييد. كمونيست هاي ويتنام جنوبي يك جبهه مبارزه براي آزادي ويتنام جنوبي به نام ويت كنگ را تشكيل دادند.
از سال 1961 ميلادي جان اف كندي رئيس جمهور آمريكا تعداد بسياري از مشاوران نظامي آمريكايي را به ويتنام جنوبي اعزام كرد تا به حكومت نگودين ديم در مقابله با سربازان ويتنام شمالي و چريك هاي ويت كنگ كمك كنند.
با اين كار آمريكايي ها نخستين گام را در اين جنگ اعلام نشده برداشتند. در سال 1963 ميلادي ، آمريكايي ها حمايت از نگودين ديم را قطع كرده و يك گروه از نظاميان ويتنام جنوبي با همكاري سازمان سيا كودتا كردند و پس از قتل وي يك حكومت ظاهر صلاح را روي كار آوردند.
در فاصله روزهاي 2 اوت تا 4 اوت سال 1964 ارتش ويتنام شمالي به سوي 2 ناوشکن آمريكايي مادوكس و ترنر جوي كه وارد آب هاي ارضي اين كشور شده بودند تيراندازي كردند.اين واقعه كه در خليج تونكن رخ داد بهانه لازم را براي اقدام نظامي عليه ويتنام شمالي به ليندون جانسون رئيس جمهور امريكا داد.
جانسون از 4 اوت دستور نخستين بمباران هاي هوايي مواضع ويت كنگ ها در ويتنام جنوبي را صادر كرد. او در روز 7 اوت 1964 ميلادي از كنگره آمريكا اختيارات كامل براي جنگ عليه ويتنام شمالي را به دست آورد.
نيروهاي آمريكايي و ويتنام جنوبي در روز 7 فوريه سال 1965 ميلادي بمباران مناطق مرزي ويتنام شمالي با جنوبي و جاده هاي اين كشور را آغاز كردند. آنها مي خواستند از طريق اين بمباران ها از ارسال تداركات نظامي ، مواد سوختي و مواد غذايي به ويت كنگ ها و نيروهاي كره شمالي جلوگيري كنند. اما آنها هرگز موفق نشدند راه مشهور هوشي مينه كه از مسير آن نفرات و تداركات از شمال به جنوب انتقال مي يافتند را قطع كنند.
جانسون هر روز دستور اعزام سربازان بيشتري را به ويتنام جنوبي صادر مي كرد تا جايي كه بيش از 500 هزار نظامي آمريكايي در ويتنام جنوبي مستقر شدند، اما آمريكا كاملا در باتلاق ويتنام گرفتار شده بود.
به اين ترتيب، در روز 29 ژوئن سال 1966 ميلادي براي وارد آوردن ضربات سخت تر به ويتنام شمالي ليندون جانسون براي نخستين بار دستور بمباران هاي هوايي شهرهاي ويتنام شمالي به ويژه شهر هانوي پايتخت و بندر هايفونگ را صادر كرد.
اين بمباران ها تقريبا تا اواخر جنگ ادامه داشتند، اما سرانجام آمريكا ناگزير شد پس از اين كه بيش از 50 هزار سرباز امريكايي در جنگ ويتنام كشته شدند، عقب نشيني از ويتنام را آغاز كند.
در روز 30 آوريل سال 1975 ميلادي كليه نيروهاي نظامي آمريكا از كشور ويتنام جنوبي خارج شدند و اندكي بعد در سال 1976 ميلادي با سقوط شهر سايگون (هوشي مين ويل امروزي) ويتنام وحدت خود را بازيافت.