بانوی بی حرم {ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام}

[zahra]

[h=2]

بانوی بی حرم {ویژه نامه شهادت جانسوزحضرت فاطمه زهراعلیهاالسلام} [/h]

داغ تو چه قدر نزدیک است.
داغ تو چه قدر زجرآور است.
داغ تو چه قدر کشنده است.

ای تمام غربت جهان
ای تمام دلشکستگی تاریخ
ای تمام رنج‏های انسان
ماجرای پهلوی تو را چگونه مویه کنیم.

پشت کدام پنجره بایستیم و زیارتنامه‏ات را خون بنالیم.
سر بر کدام دیوار بگذاریم و داغت را شماره کنیم؟

ای بهار در تیررس خزان زودرس!
چه کسی شب‏های دلتنگی علی علیه‏السلام را خون ببارد؛ بعد از این؟
چه کسی دردهای انباشته علی علیه‏السلام را بشنود؛ بعد از این؟

​

 

[zahra]

... بعد از این مدینه شب‏های بی تو را چگونه تاب بیاورد؟
بعد از این بیت‏الاحزان سر بر کدام دامن بگذارد؟

بعد از این آسمان چگونه ببارد؟
زمین چگونه قامت نشکند؟

ای هنگامان همیشگی اندوه!
فرشته بخوانمت

یا انسان متعالی؟ کدام یک؟
تو را که در صورت، انسانی و در سیرت، فرشته.

تو را با کلام لحن بسوزیم؟
تو را با کدام زبان مصیبت بخوانیم؟
ای شب‏های بی ستاره‏ات زود هنگام!

ای کوه‏ ترین صبر!
کدام داغ تو را بنویسم؛که سنگدلانه تازیانه‏ات زدند

که بی رحمانه سیلی‏ات زدند.
که نامردانه پهلویت را شکستند؟

​

 

[zahra]

آه از اندوه ریحانه رسول


فاطمه علیه السلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده،

چادر به سر می‏کشید و در کوچه ‏های مدینه، در تمام رهگذرهای هستی،

حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏شد.

سیلی ستم و تازیانه کینه

را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار،

شمع یک ‏تنه حقیقت را خاموش نکند.

افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد!

آه از زمزمه‏ های شرحه شرحه بتول که در نیمه‏ شبِ سجاده و تسبیح،

ارکان عرش را به لرزه می ‏افکند!

آه از ریحانه رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله

که در مشام حسادتِ زمین، به هدر می‏رفت و چشمانِ حقیقت‏ ستیز زمانه،
رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

سودابه مهیجی

​

 

[zahra]

غروب خورشید جوان

غروب، بر گستره خانه‏ های ناهموار مدینه، سایه می‏ افکند؛

غروبی سیاه ‏تر و وحشت انگیزتر از پیش، غروبی که رنگ غربت داشت.

داغی که بر سینه تاریخ، حک شد و خورشیدی که تلألو خویش را از خفتگان تاریکی برچید.

کسی که دریای وجود خویش را بستر پاکیزگی خلایق کرده بود و خیره در چشمش،

آفتاب به نظاره می‏نشست، راه سفری دور در پیش گرفت.

با هر طلوعش، دنیا از شانه‏ های دردآشنایش سرازیر می‏شد و آسمان به زیر گام ‏هایش جا گرفت.

عفت، گوشه‏ نشین مکتب بانویی بود که حتی از نابینا، روی می‏گرفت.

آری! او که در شأنش چنین سروده‏ اند: «چون نور بود؛

آن‏سان که برای دیدنش، چشم لازم نیست؛ از این‏ رو بود که از نابینا هم روی گرفت».


علی خالقی

​

 

[zahra]

بله ، مادر دو بخش دارد
و ما هر چه میکشیم از بخش دوم است
ولی افسوس که او هر چه می کشد از بخش اول . ..
​

 

[zahra]

امیر المومنین تو خونه مشغول کار شده بود
هی چوب میاورد
تخته پاره میاورد
مشغول نجاریه علی ...
هی زینب میاد نگاه میکنه ، بابا چی داری میسازی ؟
چیزی نیست عزیز دلم ، مادرت یه سفارشی کرده ...
بابا من که نمیدونم این چیه داری میسازی ، ولی چشمم بهش میفته تنم میلرزه ...
موند این معما
تا شب شهادت
بعد از غسل زینب فهمید اونی که باباش میساخت چی بود ...
​

 

[zahra]

--

هر سینه که دوستدار زهراست
آشفته و بی قرار زهراست

گنجینه ی هفت آسمان ها
در سینه ی خون نگار زهراست

از شرح کرامتش همین بس
عالم همه وامدار زهراست

​