[h=1]ادبیات کودک و نوجوان مشکلات بچه‌ها را نمی‌گوید[/h]محمود پوروهاب با بیان اینکه ادبیات کودک و نوجوان ما مشکلات بچه‌ها را بیان نمی‌کند گفت: آثار ادبیات کودک و نوجوان ما آرمانگرایانه هستند و با واقعیت‌های جامعه همسویی ندارند.
این شاعر و نویسنده کودکان و نوجوانان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره رتبه 84 ایران از میان 163 کشور در زمینه رعایت حقوق کودکان و نقش نویسنده‌ها در بیان حقوق این قشر اظهار کرد: نویسندگان و شاعران ما به سبب لطافت روح و روان مخاطبان خود و شاید هم بر اساس آنچه از آنها خواسته شده، از انتقال مشکلات این گروه سنی در لابه‌لای آثارشان خودداری می‌کنند و همین موضوع باعث شده است آثار آنها آرمانگرایانه به نظر برسد و اغلب کودکان و نوجوانان نتوانند خود را در میان این آثار پیدا کنند.
او در ادامه تصریح کرد: ما در زمینه حقوق کودکان، حقوق زنان، حقوق مولفان و ... به سبب تعدد مشکلات‌مان بی‌توجه و در بهترین حالت به شدت کم‌توجه‌ایم. البته پیوسته درباره این مسائل حرف زده شده و می‌شود ولی در کل کار جدی صورت نمی‌گیرد؛ چون کشور دچار مشکلاتی عدیده‌ای است که پرداختن به این مسائل را در حاشیه قرار می‌دهد.
پوروهاب افزود: ساختار فرهنگی ما اجازه نمی‌دهد از حقوق کودکان دفاع کنیم. حال اگر از سنت‌ها و فرهنگ هم بگذریم شرایط طوری است که طرح این مسئله را در هیچ اولویتی قرار نمی‌دهیم. بنابراین اگر چه در جامعه سیل کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست وجود دارد، اما شاهدیم که حرفی از آنان و دیگر بچه‌ها شنیده نمی‌شود. حتی در نظام آموزش و پرورش نیز این حرف بزرگترها است که شنیده می‌شود و راجع به بچه‌ها بدون دریافت نظرشان تصمیم‌گیری می‌شود. یعنی آموزش و پرورش ما هیچ‌وقت از کودکان و نوجوانان نخواسته که نظر خودشان را درباره کتاب‌ها و آرزوهایشان بگویند. این‌طور می‌شود که جایی برای مطرح شدن دغدغه‌های کودکان و نوجوانانی که با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می‌کنند، نیست.
این نویسنده در ادامه گفت: البته ما در تقویم روزهای متعددی را با نام کودکان عجین کرده‌ایم؛ از جمله روز «ادبیات کودکان و نوجوان»، ولی نه برنامه‌ریزی در این زمینه داریم و نه مسئولان این مسائل را مسئله خود می‌دانند.
محمود پوروهاب تاکید کرد: همین چند روز پیش جمعی از سربازان از میان ما رفتند؛ چرا؟ چون مسئله سربازی و سرباز در جامعه ما مسئله عجیب و غریبی است. سرباز باید مجانی خدمت کند. گویا حقوق آنان حتی به 100 هزار تومان در ماه هم نمی‌رسد. ولی در برخی کشور ها به سربازها حقوقی معادل حقوق کارمندان پرداخت می‌شود. همین موضوع باعث می‌شود سربازان داوطلبانه به خدمت نظام درآیند. حال در این آشفته‌بازار تصور من این است که آنان که سهم ایران را در رعایت حقوق کودکان 84 در نظر گرفته‌اند با ارفاق قابل ملاحظه‌ای این کار را انجام داده‌اند و حرفی برای گفتن نمی‌ماند.
او در ادامه تصریح کرد: ما در زمینه حقوق کودکان، حقوق زنان، حقوق مولفان و ... به سبب تعدد مشکلات‌مان بی‌توجه و در بهترین حالت به شدت کم‌توجه‌ایم. البته پیوسته درباره این مسائل حرف زده شده و می‌شود ولی در کل کار جدی صورت نمی‌گیرد؛ چون کشور دچار مشکلاتی عدیده‌ای است که پرداختن به این مسائل را در حاشیه قرار می‌دهد.
پوروهاب افزود: ساختار فرهنگی ما اجازه نمی‌دهد از حقوق کودکان دفاع کنیم. حال اگر از سنت‌ها و فرهنگ هم بگذریم شرایط طوری است که طرح این مسئله را در هیچ اولویتی قرار نمی‌دهیم. بنابراین اگر چه در جامعه سیل کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست وجود دارد، اما شاهدیم که حرفی از آنان و دیگر بچه‌ها شنیده نمی‌شود. حتی در نظام آموزش و پرورش نیز این حرف بزرگترها است که شنیده می‌شود و راجع به بچه‌ها بدون دریافت نظرشان تصمیم‌گیری می‌شود. یعنی آموزش و پرورش ما هیچ‌وقت از کودکان و نوجوانان نخواسته که نظر خودشان را درباره کتاب‌ها و آرزوهایشان بگویند. این‌طور می‌شود که جایی برای مطرح شدن دغدغه‌های کودکان و نوجوانانی که با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می‌کنند، نیست.
این نویسنده در ادامه گفت: البته ما در تقویم روزهای متعددی را با نام کودکان عجین کرده‌ایم؛ از جمله روز «ادبیات کودکان و نوجوان»، ولی نه برنامه‌ریزی در این زمینه داریم و نه مسئولان این مسائل را مسئله خود می‌دانند.
محمود پوروهاب تاکید کرد: همین چند روز پیش جمعی از سربازان از میان ما رفتند؛ چرا؟ چون مسئله سربازی و سرباز در جامعه ما مسئله عجیب و غریبی است. سرباز باید مجانی خدمت کند. گویا حقوق آنان حتی به 100 هزار تومان در ماه هم نمی‌رسد. ولی در برخی کشور ها به سربازها حقوقی معادل حقوق کارمندان پرداخت می‌شود. همین موضوع باعث می‌شود سربازان داوطلبانه به خدمت نظام درآیند. حال در این آشفته‌بازار تصور من این است که آنان که سهم ایران را در رعایت حقوق کودکان 84 در نظر گرفته‌اند با ارفاق قابل ملاحظه‌ای این کار را انجام داده‌اند و حرفی برای گفتن نمی‌ماند.